Armie Apokalipsy – Pierwsze wrażenia

Jak zwykle w przypadku pierwszych wrażeń, nie jest to recenzja podręcznika (ta być może pojawi się w odpowiednim czasie albo nieco później).  Pierwsze wrażenia związane z tą konkretną grą dotyczyć będą nie tyle tego jak wygląda podręcznik i jak zapamiętałem te urywki, które przeczytałem do tej pory, a tego jak mi się w ten system grało, bo miałem okazję wziąć udział w swojej pierwszej sesji  w Armie Apokalipsy i jeśli nic nikomu nie wypadnie, to w ten weekend zagram kolejną.

Co nie zmienia faktu, że o podręczniku (lub podręcznikach, bo oprócz podstawki, z którą miałem do czynienia w czasie tworzenia postaci, przed samą sesją MG wręczył mi Hymn Zastępów i kazał poczytać o moim Chórze i Zakonie) coś mogę powiedzieć. Generalnie ilustracje i sposób, w jaki napisano jego treść sprawiły, że wśród mojej grupy grających system ten nie nazywa się już Armie Apokalipsy, zyskał sobie nowe miano. Dla nas ta gra to Porno Anioły. I nawet jeśli tematy seksu nie są nadmiernie eksponowane już w czasie gry, a haremy sukubów pojawiają się tylko w żartach, to system ten na zawsze pozostanie Porno Aniołami. Aczkolwiek jeśli chodzi o same podręczniki, to nie za bardzo jest do czego się przyczepić. Są estetyczne i minimalistyczne, ich wygląd nie zniechęca do czytania.

Natomiast estetyka samej gry i pomysł na setting wypełniają pewną niszę w systemach RPG, niszę powstałą przez istnienie powieści Mai Lidii Kossakowskiej i Jakuba Ćwieka, w których skrzydlaci są mocno eksponowani i bardzo ludzcy. Jeśli odsuniemy na dalszy plan epatowanie seksem i zamiast na tym kogo nasze anioły najchętniej by zaliczyły skupimy się na rzeczach politycznych albo konflikcie z Upadłymi i Skazanymi to możemy w bardzo prosty sposób odwzorować realia tychże powieści. Kiedy moja własna kopia podręcznika w końcu do mnie dotrze i przeczytam go od deski do deski będę mógł ocenić na ile perwersja jest nieodłączną częścią gry, a na ile opcjonalnym elementem. Może jestem za młody (bo na pewno nie za stary), ale opisywanie na sesji scen seksu w różnych dziwnych konfiguracjach mnie jakoś mało bawi. Natomiast w systemie takim jak ten mam ochotę rozwiązać kilka tajemnic i pomachać kosą (nikt nie mówił, że nie mogę mieć kosy). No bo powiedzmy sobie szczerze, podrywanie MG odgrywającego anielicę nie jest czymś co mogę robić na poważnie.

Nie wiem na ile liczba nadnaturali, która pojawiła się w kronice jest kanoniczna, ale podoba mi się to, że jeśli ma się odpowiednie umiejętności, to można rozpoznać Upadłego, Anioła i Skazanego w tłumie. To daje fajne możliwości, takie jak opisywanie jakiejś sceny z punktu widzenia Anioła i człowieka. Nie do końca wiem też na ile legalne jest paradowanie w postaci ze skrzydłami po mieście. Jakoś nie umiem wyczuć, czy muszę się specjalnie kryć z tym, że należę do Zastępów Pana, czy jak chcę się gdzieś szybko dostać to mogę po prostu wysunąć skrzydła i polecieć. Cóż, dowiem się niedługo.

Podział na Chóry i Zakony jest mocno wodowy, ale nie przeszkadza zbytnio. Ot, mamy Anioły specjalizujące się w różnych rzeczach, w różnych kombinacjach. Oba te elementy dość mocno profilują postać. O ile każdy może mieć podobne zdolności, Chór i Zakon definiują tło i sposób odgrywania postaci. Inaczej będzie się zachowywał Anioł z Zakonu Raguela (krzyżowcy), inaczej taki z Zakonu Ofiela (okultyści i badacze tajemnic), a jeszcze inaczej taki z Zakonu Aratrona (specjaliści od kontaktów ze śmiertelnikami). Zupełnie inny będzie Seraph, Hashmal czy Eloh. Ot, takie fajne smaczki.

Największą bolączką systemu jest mechanika. Konkretnie to, że nie działa. A raczej, działa jeśli się uprzeć, żeby działała, ale nie ma w sobie za grosz potencjału do bycia emocjonującą. Niby jest bezkostkowa, ale przez to bardzo łatwo jest używać jej jako narzędzia do trzymania graczy na szynach (bo wiemy kiedy mogą, a kiedy nie mają szans na zdanie testu). Jej podstawowy wariant można porównać do karcianki Magic: the Gathering, gdyż trzeba mieć więcej w Akcji lub Reakcji związanej z jakimś sposobem rozwiązywania problemów niż wynosi trudność testu. Jak się nie ma więcej bazowo, to wydaje się zasób ( Punkt Łaski) i można dodać jeszcze kilka cyferek. To trochę głupie, że żeby skorzystać z umiejętności postaci trzeba wydawać cechy nadnaturalne (Punktów Łaski mamy ledwie 7 na sesję, to dość cenny zasób). Natomiast walka wygląda jak w planszówce Talizman. Pomimo tego, że za różne przewagi można robić jakieś ciekawsze manewry, to sama w sobie ta mechanika jest zwyczajnie drętwa. Jak tylko przeczytam podręcznik biorę się za konwersję mechaniki, którą potem zaproponuję MG, u którego gram.  Po sesji reszta graczy przyznała mi rację, że oryginalna mechanika Armii Apokalipsy ssie okrutnie i trzeba coś z tym zrobić.

Podsumowując, gra ma potencjał. Jeśli prowadzić ją z głową, nie wprowadzać elementów związanych z seksem na siłę i wymienić mechanikę, Armie Apokalipsy oferują fajną zabawę w klimatach znanych z dość poczytnych powieści.